12 marca
55. rocznica śmierci o. LEONA OSADY, OSTATNIEGO GWARDIANA W SĄDOWEJ WISZNI…
Historia REFORMATÓW W SĄDOWEJ WISZNI, miasteczku królewskim, rozpoczyna się w r. 1727, kiedy to władze PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ przyjęły fundację, Michał Rzewuski, krajczy koronny, wniósł prośbę do króla Augusta II Sasa o grunt na konwent, a ten polecił swoim komisarzom wraz z miejscową Radą Miejską uzgodnić i wymierzyć odpowiedni teren. Dopiero jednak trzy lata później, 27 maja 1730 r. poświęcony został w tym miejscu krzyż i założony kamień węgielny. Kapituła Prowincji, która odbyła się w roku następnym w Krakowie, mianowała w dniu 24 czerwca o. Teofila Widawskiego pierwszym przełożonym (prezesem) niewielkiej, czteroosobowej wspólnoty tzw. REZYDENCJI WISZNEŃSKIEJ (Residentia Visnensis). Dopiero w r. 1739 podczas kongregacji obradującej we Lwowie 5 czerwca, rezydencja w Sądowej Wiszni podniesiona została do rangi konwentu (Conventus Visnensis), a urząd pierwszego gwardiana powierzono o. Witalisowi Krzyszkowskiemu, późniejszemu prowincjałowi (w latach 1759-62). W osiemnastoosobowej wspólnocie było jedenastu ojców (kapłanów) i siedmiu braci bez święceń (laików).
Każdego roku ZARZĄD PROWINCJI czy to na kapitule (co trzy lata), czy podczas rocznej kongregacji (w pozostałych latach) wybierał dla klasztoru przełożonego, najpierw prezesa, później gwardiana. Niekiedy przedłużał lub po kilku latach ponownie powierzał komuś ten urząd. Wspomniany wyżej o. Krzyszkowski był w Sądowej Wiszni czterokrotnie prezesem i trzykrotnie gwardianem. Zmieniło się wszystko w r. 1784. Zgodnie z dekretem cesarza Austrii Józefa II przełożonego miała wybierać wspólnota klasztoru na pięć lat. Pierwszym który dostąpił tego „zaszczytu” był o. Benedykt Baranowski. W roku 1803 przywrócono zarządowi Prowincji prawo wyboru gwardianów (został nim o. Mateusz Lewandowski), przy czym stopniowo zaczęto odchodzić od corocznego mianowania przełożonych, co więcej, przedłużano wielokrotnie ich władzę na kolejnych kapitułach. Rekordzista, o. Pacyfik Suchoński dzierżył swój urząd przez lat dziewiętnaście (1833-52) a jego następca, o. Teofil Maj – szesnaście (do r. 1868). Później już tak długoletnie rządy w klasztorze wiszneńskim się nie zdarzały.
Ostatnim gwardianem, w latach 1942-45, był o. Leon Osada, zmarły w Koninie 12 marca 1968 r. Urodził się w Wiązownicy k. Jarosławia w diec. przemyskiej 17 lutego 1909, wstąpił do zakonu 31 sierpnia 1925; śluby wieczyste złożył 2 września 1929; święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1933 roku. Przed przybyciem do Sądowej Wiszni był przez rok proboszczem parafii Księżpol (między Biłgorajem i Tarnogrodem). W roku 1942 konwent liczył trzech ojców i czterech braci. Po opuszczeniu klasztoru wiszneńskiego o. Leon był jeszcze dwukrotnie przełożonym: w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą (1947-48) i w Zakliczynie nad Dunajcem (1954-57).
Przed nim urząd ten pełnił o. Atanazy Matlak (1936-42). Urodził się 14 września 1893 r. w Tenczynie k. Myślenic w diec. krakowskiej. Wstąpił do zakonu 31 października 1908, profesję wieczystą złożył 8 grudnia 1912, święcenia kapłańskie otrzymał 16 stycznia 1916 r. Był m.in. administratorem lwowskiej parafii w Kleparowie (1924-30) i krakowskiej w Bronowicach Wielkich (1933-36) oraz gwardianem w Koninie (1920-21) i dwukrotnie w Pilicy (1930-33 i 1942-45). Zmarł 26 października 1973 w Gdańsku – Nowym Porcie.
A jeszcze wcześniej - o. Felicjan Dyka. Urodzony 25 września 1902 r. w Dębowcu k. Jasła w diec. przemyskiej. Do zakonu wstąpił 13 lipca 1925, profesję uroczystą złożył 2 września 1929, święcenia kapłańskie przyjął 19 czerwca 1932 r. Dwa lata później został przełożonym w Sądowej Wiszni i urząd ten pełnił do r. 1936, po czym powierzono mu urząd gwardiana w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą (do r. 1941). W latach 1951-57 był przełożonym i proboszczem w Krakowie na Azorach i jeszcze przez wiele lat katechetą tamże. Zmarł dokładnie jedenaście lat po śmierci o. Matlaka, 26 października 1984 r. w krakowskim klasztorze św. Kazimierza.
O jego poprzedniku, błogosławionym o. Narcyzie Turchanie, przełożonym z lat 1932-34, będzie wkrótce osobne wspomnienie.
