Malownicza miejscowość, która w XVI wieku z małej osady położonej nad Wisłą przekształciła się w renesansową perełkę pośród polskich miast. Lokalizacja sprzyjająca licznym kontaktom handlowym przysparzała mieszkańcom (a byli wśród nich nie tylko Polacy, ale również Duńczycy, Włosi i Anglicy) wielkich majętności; miasto było drugim, po Lublinie, co do wielkości i znaczenia w regionie. Niestety ten bujny rozwój zatrzymany został przez wojny szwedzkie i związane z nimi liczne epidemie. Reszty dopełniły rozbiory, w okresie których zdegradowano miasto do stanu gminy wiejskiej. Zarówno w latach rozkwitu jak i w czasie trudnych doświadczeń z ludem kazimierskim byli zakonnicy franciszkańscy. Zanim jednak przybyli do tego miasta w roku 1589 rozpoczęto na Wietrznej Górze (nazywanej również Plebanią Górą) budowę kościoła pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny; fundatorami tej świątyni byli Bartłomiej i Mikołaj Przybyłowie, zaś gorliwym współpracownikiem – duszą w dziele budowy, był ks. Wojciech ze Żnina, nazywany później Placentinus. Na podkreślenie zasługuje fakt, iż kościół budowano zaledwie dwa lata, tak iż w roku 1591 można było dokonać już jego konsekracji. Zachowane protokoły powizytacyjne dokładnie opisują kościół i jego wyposażenie, którego najważniejszym elementem był, i jest po dzień dzisiejszy, łaskami słynący obraz Zwiastowania. Jest wykonany w technice olejnej na płótnie przyklejonym na desce o długości 210 i szerokości 119 centymetrów. Stara kronika klasztorna informuje, że obraz ten został namalowany około 1590 roku przez nieznanego z imienia i nazwiska, ale biegłego i wybitnego w sztuce malarskiej, mistrza z Kazimierza. Przedstawia on Maryję klęczącą na poduszce, która rozmawia z przyklękającym przed nią Archaniołem Gabrielem. W krótkim czasie znaczenie sanktuarium wzrosło do tego stopnia, że jeden kapłan nie mógł podołać obsłudze duszpasterskiej napływających coraz liczniej wiernych. Postępując według ówczesnych zwyczajów poproszono o wsparcie zakonników z reformackiej gałęzi Zakonu Braci Mniejszych, którzy 2 lutego 1628 roku zostali uroczyście wprowadzeni do nowej fundacji i wkrótce rozpoczęli budowę klasztoru, który ostatecznie zakończono w 1668 roku. Równolegle rozbudowano kościół i dokonano zmian w jego wnętrzu, aby spełniał wszystkie kryteria dla pobożnych praktyk zakonnych oraz nieustannie rozwijającego się duszpasterstwa. Obok tej działalności zakonnicy aktywnie wspierali działania kształtujące tożsamość narodową a w okresie zaborów narodowowyzwoleńcze zrywy. O ile w 1831 roku zachowanie to nie spowodowało większych restrykcji, to już po Powstaniu Styczniowym klasztor kazimierski, jak i wiele innych w Królestwie Polskim, został skasowany. Pozostały na miejscu jedyny kapłan – o. Adrian Gałuszkiewicz, przez jakiś czas podejmował jeszcze działania mające na celu podtrzymanie kultu i obsługę pielgrzymów. Po jego śmierci w 1889 roku zabudowaniami zajęli się miejscowi księża diecezjalni. Powrót zakonników nastąpił w roku 1928 co związane było z ponownym odradzaniem się Kazimierza Dolnego, któremu przywrócono prawa miejskie. Bardzo owocna

Klasztor p.w. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny
ul. Klasztorna 3
24-120 Kazimierz Dolny
tel. 81-881-01-18

więcej informacji na: https://franciszkanie-ofm-kazimierz.pl/