5 kwietnia

OSTATNI PROWINCJAŁ MAŁOPOLSKICH REFORMATÓW… o. DIONIZY MILEWCZYK

Ignacy Milewczyk, w zakonie o. Dionizy, urodził się w Łańcuchowie k. Lublina. Tam też 27 lipca 1807 r. został ochrzczony. Do MAŁOPOLSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW wstąpił 9 października 1822 r. Nowicjat odbywał w Solcu nad Wisłą. Śluby wieczyste złożył 19 października 1825 r. w Pilicy, w trakcie studiów filozoficznych. Po ich ukończeniu studiował teologię w Sandomierzu, Pińczowie i Krakowie, gdzie 18 września 1830 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

Od roku 1832 był kolejno lektorem gramatyki, filozofii, teologii moralnej i teologii dogmatycznej; ale także kaznodzieją, między innymi przez kilka lat w katedrze sandomierskiej. Jedno z jego kazań, mianowicie Nauka na uroczystość św. Wincentego a Paulo miana w kaplicy Kurozwęckiej dnia 19 lipca 1861 r. ukazało się drukiem. Kilkakrotnie pełnił urząd gwardiana (w Pilicy, Pińczowie, Sandomierzu i Stopnicy). Był spowiednikiem zakonnic i profesorem mistyki (ojcem duchownym) oraz prefektem sukiennicy.

W Zarządzie Prowincji pełnił urząd definitora (1848-51) i kustosza (1851-54), będąc jednocześnie, aż do roku 1857 sekretarzem. Na kapitule 1863 roku, która odbyła się w Pińczowie, wybrany został w dniu 25 sierpnia prowincjałem – jak się wkrótce okazało ostatnim. Rezydował w pokamedulskim eremie w Rytwianach, nad którym REFORMACI PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ objęli pieczę w roku 1860. Wcześniej, przez dwa lata, był przełożonym tamtejszej wspólnoty zakonnej.

Jeszcze półtora miesiąca przed podpisaniem przez cara Aleksandra II ukazu, mocą którego zlikwidowane zostały prowincje zakonne (w tym trzy reformackie), napisał do powierzonych swojej opiece braci list, opatrzony datą 22 września 1864 roku, w którym zachęcał do wierności powołaniu takimi słowami: „O, jak słodką uczuwa radość św. nasz Patriarcha, gdy widzi synów swych z przynależną wiernością wzniosłem swemu powołaniu odpowiadających – którzy służą Bogu w gorącości ducha, pełnią sumiennie Regułę św. i ustawy swoje Zakonne, wykonują wiernie śluby poprzysiężone Bogu – podejmują z przykładną gorliwością prace i trudy około oświecenia nieumiejętnych, naprowadzenia błędnych na prawą drogę; słowem, nauką i przykładem cnót przyświecają wszystkim…

Po likwidacji Prowincji i kasacie klasztorów (w tym także rytwiańskiego) mieszkał w Stopnicy (od roku 1866 jako gwardian). Usiłował wykonywać dalej swój urząd ministra prowincjalnego, ale w nowej sytuacji, gdy pozostawione przez władze carskie klasztory poddane zostały władzy miejscowych biskupów, okazało się to niemożliwym. Zmarł 5 kwietnia 1869 r. w Stopnicy.