8 marca
PROWINCJA GALICYJSKA – o. Michał Kist, pierwszy; o. Bonawentura Fiala, szesnasty prowincjał…
W jednym dniu, 8 marca, obchodzimy ich rocznicę śmierci… Pierwszy zmarł w Bieczu, w r. 1800; drugi 37 lat później w Rawie Ruskiej. Byli przełożonymi PROWINCJI, której spadkobierczynią jest obecna PROWINCJA MATKI BOŻEJ ANIELSKIEJ.
Dwanaście lat po pierwszym rozbiorze Polski zakony w zaborze austriackim odczuły kolejne ograniczenie autonomii i możliwości swobodnego działania. W grudniu 1784 r. cesarz Józef II wydał dekret ustanawiający dlań nowe prawo wyborcze. I tak gwardiana mieli wybierać ojcowie i klerycy danego klasztoru, zatwierdzał konsystorz biskupi i prowincjał; prowincjała zebrani na kapitule przełożeni klasztorów, zatwierdzał ordynariusz miejsca wyborów i gubernium. Co więcej, określono czas wyborów: przełożonych miejscowych do końca grudnia 1784, prowincjała w maju 1785…
Zwołana do Lwowa kapituła zgromadził czternastu gwardianów (ośmiu z PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ i sześciu z RUSKIEJ). Ponieważ okrojona PROWINCJA MAŁOPOLSKA pw. Matki Bożej Anielskiej nadal istniała, a odłączone od PROWINCJI RUSKIEJ cztery klasztory tworzyły już KUSTODIĘ św. Anny, nowopowstała PROWINCJA GALICYJSKA odziedziczyła patronat drugiej - Matki Bożej Bolesnej i stała się jej spadkobierczynią.
W dniu 8 maja wybrany został prowincjałem o. Michał Kist, komisarz biskupi dla klasztorów w diec. przemyskiej. Urodził się w Tarchominie (diec. płocka) w roku 1738. Na chrzcie św. 27 grudnia otrzymał imię Jan. Nowicjat w PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ rozpoczął w Wieliczce 26 września 1757, kończył złożeniem ślubów zakonnych w Solcu nad Wisłą. Święcenia kapłańskie otrzymał w Krakowie 21 grudnia 1762 r. Pełnił urząd kaznodziei, lektora filozofii, teologii i prawa kanonicznego; raz tylko był gwardianem (w Solcu, 1778-79). Jako prowincjał urzędował w Jarosławiu. Zgodnie z dekretem cesarskim w rządach pozbawiony był wsparcia kustosza i definitorów (tych ponownie pozwolono wybierać dopiero w r. 1802); podobnie i w klasztorach skasowany został urząd dyskretów. O jego ostatnich chwilach zapisano w kronice klasztoru bieckiego: Czując się codziennie coraz słabszym (choć nie cierpiącym) uczynił przed o. Wikarym spowiedź generalną, przyjął Komunię św. lecz ostatniego Namaszczenia, które do następnego dnia (soboty) odłożył, nie otrzymał; w nocy bowiem niespodziewanie (…) siedząco Bogu ducha oddał.
Jan Fiala, w zakonie o. Bonawentura, urodził się w mieście Frydek na Morawach 2 lipca 1802 r. Życie zakonne w PROWINCJI GALICYJSKIEJ rozpoczął 18 lipca 1820 roku, ukończywszy wcześniej studia filozoficzne w liceum ołomunieckim oraz rok studiów teologicznych. Nowicjat odbywał w Wieliczce. Profesję uroczystą złożył 14 lipca 1823 r. w Przemyślu; tamże 28 marca 1826 r. przyjął święcenia kapłańskie. Już po roku został sekretarzem Prowincji, w 1830 definitorem, w 1833 kustoszem, a w 1836 prowincjałem. Urzędował w Rawie Ruskiej, gdzie wcześniej, w latach 1829-36 był gwardianem. Pełnił także urząd parafii Domaradz (z klasztoru w Jarosławiu) oraz był przez dwa lata kaznodzieją w katedrze przemyskiej (1827-29). Zmarł przed ukończeniem 35. roku życia. W kronice klasztoru rawskiego zapisano: Młody latami, ale zdolny, energiczny i dlatego zaufanie prowincja w nim położyła. Ale, niestety, zachorował na febrę (…). Później do febry przyłączyły się konwulsje i wtenczas już brakło rady i lekarstwa. Gotował się na śmierć, spowiedzie częste odprawując i Sakramenta św. przyjmując. Przyjąwszy wreszcie z jak największą pobożnością ostatnie Sakramenta zasnął w Panu. Pogrzeb odbył się świetnie, zwłoki na cmentarzu parafialnym pogrzebiono.
