12 kwietnia
PROWINCJAŁ ZBYT NOWOCZESNY (?)… o. KONRAD PIRAMOWICZ
Antoni Piramowicz, w zakonie o. Konrad, urodził się 8 września 1817 r. we wsi Komorów k. Stopnicy. Pochodził ze szlacheckiej rodziny o korzeniach ormiańskich. Dnia 25 listopada 1833 r. rozpoczął nowicjat w REFORMACKIEJ PROWINCJI MAŁOPOLSKIEJ w Solcu nad Wisłą. Studia filozoficzne odbył w Sandomierzu (gdzie 16 września 1835 r. złożył śluby wieczyste), teologiczne - w Kazimierzu nad Wisłą i w Chełmie Lubelskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 września 1840 r. w Lublinie.
Był lektorem retoryki w Pilicy, filozofii w Chełmie i Kazimierzu Dolnym, teologii w Sandomierzu, gdzie również przez kilka lat pełnił urząd kaznodziei katedralnego oraz przez rok gwardiana. Kilka tomów jego kazań (między innymi niedzielnych, świątecznych, „passyonalnych”, pogrzebowych) ukazało się drukiem. Z języka francuskiego przetłumaczył i opublikował "Katechizm zawierający w krótkich odpowiedziach wykład całej nauki rzymsko-katolickiej".
Uczył religii po dworach. Wśród jego uczennic była Józefa Karska późniejsza założycielka Sióstr Niepokalanek. Przez jakiś czas, w latach 1843-44, był administratorem parafii Chodel.
Pełnił urząd definitora Prowincji w latach 1854-57 oraz prowincjała (1857-60). Był głównym autorem uchwalonego na kapitule prowincjonalnej w 1854 r. nowego programu studiów. Próbował zreformować zakon dostosowując go do nowych czasów, podnieść wykształcenie zakonników i odnowić karność zakonną, co niestety nie spotkało się z pozytywnym przyjęciem u części współbraci, przywiązanych do dawnych tradycji i zwyczajów. Opracował i wydał w 1860 r. "Porządek nabożeństwa w kościołach XX. Reformatów Prowincji NPM Anielskiej w Polsce". Rok wcześniej wydał szczegółowe dyrektywy dotyczące prowadzenia Trzeciego Zakonu.
Od roku1860 piastował urząd kustosza (zastępcy prowincjała), ale powodowany problemami wynikającymi z niechęci wspomnianych wyżej braci odsunął się od życia zakonnego w Prowincji. Nie przyjął też urzędu gwardiana klasztoru w Krakowie. Duszpasterzował w Chrzanowie, był wikarym w Kolbuszowej.
Skorzystał z zaproszenia Władysława Czartoryskiego i w roku 1862 r. przybył do Paryża gdzie w Hotelu Lambert uzyskał urzędową misję do Turcji. Pojechał tam przez Rzym gdzie odbywała się kapituła generalna zakonu, podczas której wybrany został na urząd definitora generalnego (1862-69). Po przybyciu na miejsce opiekował się polskimi emigrantami w Adampolu i Konstantynopolu. Stamtąd udał się do Palestyny, by opiekować się polskimi pielgrzymami. Przez krótki czas pracował w Kustodii Ziemi Świętej, po czym powrócił do Turcji, gdzie założył komitet wspierania ubogich emigrantów. Organizował też uroczyste nabożeństwa w intencji trwającego wówczas powstania. W 1864 r. został wezwany do Rzymu z poleceniem stałego rezydowania przy generale zakonu. Był tam również spowiednikiem polskich bazylianek. W połowie 1865 r. wyjechał do Bukaresztu gdzie został proboszczem parafii złożonej głównie z obcokrajowców. Przez trzy lata był spowiednikiem księcia Karola Hohenzollerna, późniejszego króla Rumunii. W 1881 r. przybył do Wiednia, gdzie bezskutecznie oczekiwał zgody na osiedlenie się w Warszawie. W latach 1883 i 1886 był wizytatorem generalnym prowincji siedmiogrodzkiej, a w 1884 galicyjskiej. Poparł próby odnowienia życia zakonnego. Wspierał też brata Augustyna Zeytza, starającego się założyć klasztor polskich reformatów w USA. W 1886 r. pojechał do Rumunii i duszpasterzował jako proboszcz w mieście Braiła, po czym znowu, w roku 1888, był w Wiedniu. Pod koniec życia powrócił do Bukaresztu, gdzie podjął obowiązki kapelana zakonnic. Tam też zmarł 12 kwietnia 1896 r.
