17 marca

REFORMACKIE KOŚCIOŁY POD WEZWANIEM ŚW. JÓZEFA

KALISZ (kustodia, od 1639 prow. WIELKOPOLSKA)

Zgodę na osiedlenie się REFORMATÓW wydał król Zygmunt III Waza i w roku 1628 Marcin Wierusz Kowalski zakupił grunt; trzy lata później przybyli zakonnicy. Pierwszy kościół i klasztor były zbudowane z drewna. W latach 1665-73 wzniesiono obiekt murowany. W roku 1731 do kościoła dobudowano tzw. kaplicę „Żołnierską”. W roku 1864 klasztor został zamieniony na tzw. „etatowy”, zamieszkali w nim zakonnicy z czterech skasowanych przez rząd carski konwentów. W roku 1900 nastąpiła likwidacja klasztoru; na miejscu pozostał tylko o. Wiktor Sakiewicz (zmarł w r. 1915). W wyniku ostrzału artyleryjskiego miasta, prowadzonego przez Niemców w sierpniu 1914 r. budynki poważnie ucierpiały. Rok później zabudowania przejęte zostały przez duchowieństwo diecezjalne. Po zakończeniu I wojny światowej, odbudowany w latach 1919-1921 zespół klasztorny, stał się domem Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu i jest nim do dnia dzisiejszego. W czasie II wojny światowej, kościół był zamknięty i służył jako magazyn. W klasztorze hitlerowcy urządzili Dom Dziecka.

PUŁTUSK (prow. WIELKOPOLSKA, od 1750 PRUSKA)

Zgodę na przybycie REFORMATÓW wydał w roku 1648 Karol Ferdynand Waza bp płocki. Fundatorem klasztoru był Wojciech Wessel, h. Rogala, chorąży nadworny. W roku 1803 rząd pruski skasował klasztor, przeznaczając go na więzienie. Zakonnicy, dzięki interwencji bpa Onufrego Kajetana Szembeka pozostali (według innych źródeł powrócili w roku 1807) i zamieszkali w budynku dawnej sukiennicy (dzisiejszej plebanii). Usunięci zostali ostatecznie w roku 1864. Pozostał tylko o. Władysław Woliński, ale i ten po roku musiał opuścić miasto. Kościół funkcjonował jako filialny miejscowej kolegiaty. Podczas okupacji niemieckiej służył jako skład amunicji; w czasie ostrzału artyleryjskiego został uszkodzony w 40 % (ucierpiały głównie dach, okna). W roku 1982 ustanowiona została przy kościele parafia.

SANDOMIERZ (prow. MAŁOPOLSKA)

Reformaci przybyli tam w roku 1672; po sześciu latach przeprowadzili się do wzniesionego dla nich drewnianego klasztoru. Rok później został on podniesiony do rangi konwentu. Jednocześnie rozpoczęto budowę klasztoru murowanego na najwyższym wzgórzu miasta, m.in. z cegieł rozbieranego w tym czasie zamku w Zawichoście. W roku 1690 bp Stanisław Szembek poświęcił kościół. Podczas wojny roku 1809 ogień strawił dachy klasztoru i wyposażenie kościoła. Rekonsekracji odbudowanej świątyni dokonał w roku 1825 bp Prosper Adam Burzyński OFMRef. Po kasacji w roku 1864 budynki klasztorne przejął naczelnik straży pogranicznej; refektarz rok później przerobiony został na cerkiew prawosławną pw. św. Michała Archanioła. Kościół przeszedł pod zarząd księży diecezjalnych, służył jako kaplica pogrzebowa parafii katedralnej, od 1934 jako świątynia parafialna. Dziesięć lat później pożar zniszczył dach kościoła i klasztor. Dziś budynki poklasztorne służą jako Dom Rekolekcyjny. W parafii od roku 1947 pracują siostry ze Zgromadzenia Córek św. Franciszka Serafickiego, założonego przez pierwszego tamtejszego proboszcza, bł. ks. Antoniego Rewerę, męczennika z Dachau.

MIEDNIEWICE (prow. WIELKOPOLSKA)

W dniu 19 marca 1686 roku odbyło się uroczyste wprowadzenie REFORMATÓW do drewnianego klasztoru, postawionego na miejscu wcześniejszych objawień Matki Bożej „Świętorodzinnej”. W latach 1692-1702 powstał murowany klasztor; nowy zaś, zbudowany w latach 1721-48 kościół, został  konsekrowany przez Adama Ignacego Komorowskiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego. W uroczystość Zesłania Ducha Świętego, 7 czerwca 1767 r. późniejszy biskup warmiński Ignacy Krasicki dokonał uroczystej koronacji łaskami słynącego obrazu. Po powstaniu styczniowym rząd carski skasował klasztor i zakazał pielgrzymowania do sanktuarium. Po pierwszej wojnie światowej została założona parafia, prowadzona przez księży diecezjalnych. W 1966 roku Stefan Kardynał Wyszyński, prymas Polski, przekazał parafię w Miedniewicach i pieczę nad sanktuarium Franciszkanom Konwentualnym.

BOĆKI (prow. WIELKOPOLSKA, od 1750 PRUSKA, od ok. 1815 kustodia św. ANNY w ROSJI)

Budowę rozpoczęto w 1726 roku, zakończono 13 lat później. Konsekracji kościoła dokonał 7 września 1744 roku Stanisław Rajmund Jezierski, biskup bakowski. Po powstaniu listopadowym, we wrześniu 1832 roku, rząd carski usunął REFORMATÓW z Bociek i skasował klasztor, który 80 lat później został prawie całkowicie rozebrany. Cegłę przekazano na budowę cerkwi w Andryjankach. Pozostał kościół, który do dzisiejszego dnia służy jako świątynia parafialna, a od 17 stycznia 2000 roku także jako sanktuarium św. Antoniego z Padwy.