27 marca

W trosce o głuchoniemych… o. KONSTANTY PACHOLIK (rocznica śmierci)

Franciszek (w zakonie Konstanty) Pacholik urodził się w Wielkim Tyńcu [Týnec, Teinitz] na Morawach i tamże 21 października 1817 r. został ochrzczony. Po ukończeniu gimnazjum w Ołomuńcu, w roku 1833, wstąpił do tamtejszej prowincji franciszkanów konwentualnych. Ukończywszy kurs filozofii przeszedł do GALICYJSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW, zwanych wówczas REKOLEKTAMI. Nowicjat rozpoczął 1 września 1838 r. w Wieliczce. Po złożeniu ślubów czasowych w roku następnym studiował w Diecezjalnym Instytucie Teologicznym w Przemyślu. Tam złożył profesję uroczystą (2 sierpnia 1842 r.), tam też 5 lutego 1843 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Jeszcze w tym samym roku powierzono mu urząd kaznodziei katedralnego (do roku 1844).

Poświęcił się pracy z głuchoniemymi, a także kształceniu kadry specjalistów im posługujących. Przeszedł specjalny kurs w Instytucie dla Głuchoniemych we Lwowie i po jego ukończeniu rozpoczął nauczanie kleryków Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu porozumiewania się językiem migowym. Uczył również kleryków greckokatolickich, a w latach 1848-69 kształcił nauczycieli na kursach pedagogicznych. W budynku klasztornym utworzył zakład dla kilku głuchoniemych chłopców, w którym klerycy a także nauczyciele, pod jego kierunkiem, odbywali zajęcia praktyczne oraz pomagali w prowadzeniu szkoły. Wychowankowie przysposabiani byli do podjęcia pracy zawodowej. Zakład ten, działający w latach 1864-72, dał początek słynnej przemyskiej szkole dla dzieci głuchoniemych. Do roku 1872, kiedy to w seminarium wstrzymano wykłady w tej dziedzinie, o. Konstanty przygotował 525 księży, którzy mogli pracować z głuchoniemymi.

W latach 1845-53 był sekretarzem prowincjała. Przez wiele lat pełnił wyższe urzędy w PROWINCJI: definitora, wikariusza prowincjalnego, kustosza (czterokrotnie) i prowincjała (1857-63 i 1872-81). Dwukrotnie brał udział w kapitułach generalnych zakonu. Starał się o przywrócenie karności w klasztorach i rozwijanie działalności duszpasterskiej. Zabiegał, aby uboższe wspólnoty klasztorne były wspierane przez zasobniejsze. Założył w roku 1858 w Jarosławiu niższe seminarium, a w roku 1875 udzielił schronienia kilkunastu prześladowanym w okresie Kulturkampfu reformatom z Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP w zaborze pruskim.

Ceniony był przez biskupów przemyskich. W latach 1859-84 wchodził w skład sądu biskupiego; od 1861-70 był egzaminatorem prosynodalnym; także przez kilka lat delegatem biskupim na egzaminy w szkole prowadzonej przez niepokalanki w Jarosławiu.

Prawie całe jego życie zakonne związane było z klasztorem przemyskim. Był tam gwardianem w latach 1854-57 i 1868-72; tam też urzędował jako prowincjał. Przeprowadził restaurację kościoła i wystawił kaplicę Serca Jezusowego. Dbał o zaopatrzenie biblioteki w nowe książki. W latach 1849-50 był magistrem nowicjatu w Rawie Ruskiej i katechetą w tamtejszej szkole. Urząd magistra pełnił również przy końcu swego życia – w latach 1882-83 w Przemyślu. Tam też zmarł 27 marca 1884 r.