2 kwietnia

Ze wszystkich reformatów polskich NAJWYŻSZY URZĄD w ZAKONIE pełnił… o. BENIAMIN RYZIŃSKI (80. rocznica śmierci)

Władysław Ryziński, w zakonie o. Beniamin, urodził się 7 listopada 1879 r. w Sądowej Wiszni. Był synem miejscowego organisty. Do GALICYJSKIEJ PROWINCJI REFORMATÓW wstąpił 21 sierpnia 1896 roku, po ukończeniu czwartej klasy gimnazjum lwowskiego. Formację nowicjacką odbywał w Wieliczce. Śluby wieczyste złożył w r. 1902.

Studiował teologię w Międzynarodowym Kolegium św. Antoniego w Rzymie i tam 19 grudnia 1903 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował krótko w prowincji węgierskiej, a także w Dukli i Leśniowie; od roku 1906 był lektorem Pisma św. w studium zakonnym przy klasztorze św. Andrzeja we Lwowie. Po rozłączeniu dawnych prowincji bernardyńskiej i reformackiej wykładał teologię w krakowskim klasztorze św. Kazimierza jako lektor generalny; był też egzaminatorem spowiedników i kaznodziejów, podczas wojny opiekował się rannymi w pociągach sanitarnych… Był sekretarzem post-reformackiej prowincji Matki Bożej Anielskiej w latach 1914-21; przez kolejne trzy lata piastował urząd definitora. W tym czasie – od roku 1916 był także gwardianem w lwowskim klasztorze św. Rodziny oraz od 1923 w Stopnicy. W kolejnym trzechleciu (1924-27) był prowincjałem.

Podczas kapituły generalnej, która obradowała w Porcjunkuli pod Asyżem w roku 1927, wybrany został do zarządu generalnego ZAKONU BRACI MNIEJSZYCH i w latach 1927-33 pełnił urząd definitora generalnego dla braci języków słowiańskich i węgierskiego. Na kolejne sześć lat następna kapituła powierzyła mu urząd prokuratora generalnego (zastępcy ministra generalnego). Przez trzy lata (1930-33) zajmował też stanowisko prezesa Międzynarodowego Kolegium św. Antoniego w Rzymie (studium generalne), przyczyniając się do podniesienia owego do rangi uniwersytetu papieskiego (Atheneum Antonianum). Był wizytatorem polskich diecezjalnych seminariów duchownych, a także wizytatorem generalnym niektórych prowincji Zakonu we Włoszech, Chorwacji, Anglii i Ameryce. Po zwizytowaniu Komisariatu polskiego w Pulaski i pozytywnym zaopiniowaniu, podniesiony on został do rangi prowincji (pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP) w roku 1939.

Za jego radą i zachętą odbyły się dwa kongresy skotystyczne (poświęcone wybitnemu franciszkańskiemu filozofowi i teologowi, Janowi Dunsowi Szkotowi i jego myśli) w prowincjach słowiańskich (w roku 1935 w Zagrzebiu i w 1937 w Krakowie).

Po wybuchu II wojny światowej, świadomy nieszczęść, które w sposób szczególny spadły na Polskę, ze wszystkich sił starał się przychodzić z pomocą swoim rodakom w różnych częściach świata. Spełniał te dzieła miłosierdzia, najwięcej pomagając tym, którzy osiedlili się w Jugosławii i we Włoszech; cieszył się, ilekroć mógł otrzeć łzy biednych uciśnionych.

Zmarł, otrzymawszy wcześniej błogosławieństwo OJCA ŚWIĘTEGO i MINISTRA GENERALNEGO ZAKONU, 2 kwietnia 1943 r. w rzymskim szpitalu Sióstr Małego Towarzystwa Maryi przy via S. Stefeno Rotondo, niedaleko bazyliki św. Jana na Lateranie; spoczywa na cmentarzu Campo Verano.